Jedną stroną retrogamingu są gry, drugą sprzęt, na który zostały one stworzone. Dlatego też hobby to w większości przypadków powiązane jest z jego zbieraniem. Tak jak w przypadku gier, głównym kryterium dla sprzętu jest wiek. Retrokomputerami i konsolami są zatem wszelkie wytwory powstałe jedną czy kilkoma dekadami – tj. wszelki konstrukcje 8-bitowe czy 16bitowe nawet 32bitowe.

Najpopularniejsze Retro- Sprzęty

PONG

Jakie najpopularniejsze konsole i komputery można spotkać w mieszkaniach rodzimych retrogamerów? Najstarszą konstrukcją (choć również w edycjach nieco nowszych) jest zapewne PONG – wydana w roku 1975 gra wideo. Choć pod dachami naszych domów znajduje się nie za dużo oryginalnych wersji, to jej klonów jest cała masa. W latach 70’tych mówiono, że każda firma zobowiązana jest do wydania swojej wersji tej chyba najbardziej znanej na świecie gry.

Atari 2600

Idąc za ciosem Atari rozpoczęło produkcję konsoli Atarii 2600 – pierwszej tego typu konstrukcji. To ona rozdzieliła sprzęt (konsolę) od oprogramowania (gier na katridżach). Dzięki niej mogły powstać firmy trzecie produkujące tylko gry. Stworzona w 1977 roku konstrukcja stała się ogromnym sukcesem i pierwszą z serii konsol, do których należą późniejsze modele Atari 5200, 7800, czy też 2600 Junior.

Rzecz jasna i tutaj z biegiem lat powstały liczne klony tych produktów, w tym te pochodzące z Chin, nazywane w Polsce „Rambo”, które zawierały w swojej pamięci nawet kilkaset gier (właściwie całą ich wydaną na Atari kolekcję).

Komputery 8-bitowe Atari

Oprócz produkowania konsol do grania, firma Atari w 1978 roku rozpoczęła produkcje komputerów 8-bitowych. Były to modele 400/800. Ich konstrukcja czerpała garściami z konsol – można powiedzieć, że były to ich wersje z klawiaturami.

Późniejsze serie XE/XL  odchodziły już znacząco od designu konsolowego w stronę typowego dla tamtych czasów wyglądu komputerów 8-bitowych.

Atari wypuściło całą masę wersji swoich komputerów, różniących się głownie dostępną ilością pamięci i dostępnymi układami dodatkowymi: Atari 400 (1979), Atari 800 (1979), Atari 1200XL (1982), Atari 1450XLD (1982), Atari 600XL (1983), Atari 800XL (1983), Atari 65XE (1985), Atari 130XE (1985), Atari 800XE, Atari XEGS (1987).

Wśród nich – najbardziej popularnym u nas był model 65XE. To właśnie dzięki niemu powstały w Polsce firmy wydające gry, a sam komputer trafił pod przysłowiowe strzechy.

 

Atari ST/STE i Falcon

Rzecz jasna firma Atari nie poprzestała na 8-bitach. Już od roku 1985 rozpoczęła produkcję komputerów 16-bitowych – Atari ST – a w 1989 ich rozszerzonych modeli STE. Jak na Atari przystało, wydana została cała masa modeli – różniących się głownie ilością dostępnej pamięci.

Szczytowym osiągnięciem firmy był wydany w roku 1992 – Atari Falcon. Ten bezpośredni konkurent Amigi 1200 taktowany był zegarem aż 16MHz, wyposażonym w 1 do 14MB pamięci RAM, rewolucyjne układy dźwiękowe oraz interfejs MIDI (!) (do podłączania sprzętu muzycznego, np. syntezatorów). Niestety produkcja tego modelu skończyła się dość szybko – z powodu nadchodzącego upadku firmy Atari.

Commodore 64 i inne

Mówiąc o retrogamingu nie można nie wspomnieć o drugim (albo pierwszym – o co do tej pory toczą się wojny) najpopularniejszych komputerze z lat 80-tych – o Commodore 64 (r. 1982). Tej 8-bitowej maszyny sprzedano, jak można przeczytać, ponad 20 milionów sztuk, co jest ilością porażającą również i w dzisiejszych czasach. We wczesnych latach 90-tych C64 spotkać można było w praktycznie co drugim polskim domu, półki sklepów komputerowych uginały się pod ciężarem kaset z grami, kartridży i przeróżnych dodatków do tego modelu.

Choć najpopularniejszym z nich był magnetofon, a na kasecie w trybie turbo mieściło się ponad 2MB danych, znaczna część użytkowników posiadała do niego stacje dyskietek (o zatrważającej pojemności 2x160KB).

Komputer ten występował w trzech różnych obudowach (pierwsza z nich jest już dość rzadko spotykana), a w okresie późniejszym Commodore wypuściło również jego „konsolową”, pozbawioną klawiatury wersję (co akurat okazało się porażką).

Oczywiście C64 nie był jedynym komputerem 8-bit firmy. W okresie późniejszym pojawił się nowszy C128 i C128D (w obudowie desktop), na które można się od czasu do czasu u nas natknąć. Wcześniejsze maszyny VIC-20 i czy PET, a także „notebookowo-walizkowa” wersja C64 – SX-64 są u nas ogromną rzadkością.

Amiga 500

Drugą najbardziej znaną serią komputerów firmy Commodore – są Amigi. Ich historia rozpoczęła się od mało znanego u nas modelu Amiga 1000 (który znany jest z tego, że występował przez chwilę w serialu Miami Vice).

Tak naprawdę, królową Amig w Polsce była Amiga 500 i  500+. Ten pochodzący z roku 1987 (+ z 91) 16-bitowy komputer w momencie swojego powstania pobił wszelkie inne konstrukcje, dzięki posiadaniu niesamowitej na ówczesne czasy grafiki i doskonałego dźwięku.

W domach występował zwykle z rozszerzeniem pamięci z 512KB do 1MB i modulatorem umożliwiającym podłączenie go do telewizora. Można było również spotkać wersje z dostawionymi dyskami twardymi, czy też wymienionymi (lub dołożonymi) szybszymi procesorami.

Należy też wspomnieć tu o bardzo ciekawej wersji A500- Amidzę CDTV. Był to sprzęt przeznaczony „pod telewizor”, przypominający swoim wyglądem segment wierzy lub video, sterowany również z pilota i co najważniejsze – wyposażony w CD-ROM (!).

Bogactwo gier i programów użytkowych spowodowało, że A500 długie lata święciła triumfy.

Amiga 600

Późniejszą konstrukcją (r. 1992), także bardzo (choć już nie tak) popularną Amigi – była Amiga 600. Model ten został stworzony w założeniu jako budżetowa  i  kompaktowa wersja A500+. Nie posiadał wbudowanej klawiatury numerycznej, co było powodem nie lubienia go przez część użytkowników. Był za to wyposażony już na stracie w aż 1MB pamięci, nowszy system operacyjny, posiadał wbudowany kontroler popularnych dysków twardych IDE, a w jego malutkim w końcu wnętrzu można było zamontować dysk twardy 2.5” (!). Posiadał także slot kart PCMCIA typu II.  Był więc konstrukcją nowocześniejszą i pozwalającą na podłączanie sporej ilości akcesoriów nie koniecznie stworzonych z myślą o Amidze.

Amiga 1200

Pochodzący z roku 1992 komputer był marzeniem każdego Amigowca. Ta 32-bitowa maszyna wyposażona była w szybki procesor taktowany częstotliwością 14MHz, 2 MB pamięci RAM, złącze kart PCMCIA, interfejs IDE (tu również można było zamontować dysk 2.5”). Zwiększono także możliwości graficzne komputera.

Do Amigi tej powstały liczne karty rozszerzeń pozwalające na korzystanie z jeszcze szybszy procesorów, kart graficznych, czy używania kart rozszerzeń z PC (PCI). Na rynku znalazły się także obudowy tower dla tego komputera.

Niestety upadek firmy Commodore zakończył przedwcześnie żywot tego modelu i spowodował, że nie jest on aż tak często spotykany, jakby amigowcy tego chcieli.

„Duże” Amigi

Amiga to nie tylko komputery domowe, to także ich wersje dla „profesjonalistów” zamknięte w obudowach desktop lub tower. Począwszy od Amigi 2000, poprzez 3000, 3000T, do 4000 i 4000T.

Pierwsza z nich można nazwać Amigą 500 w obudowie destkop, druga posiadała już system operacyjny znany z 600-tki i szybszy procesor, trzecia była świętym graalem – ostatnią, najnowocześniejszą i najszybszą maszyną z tej serii.

Konsola Amiga CD32

Jednym z ostatnich produktów, jaki został wydany przed upadkiem firmy Commodore była Amiga CD32. Była to jedna z pierwszych 32-bitowych konsol wyposażonych w CD-ROM (1993). W swoim wnętrzu posiadała tak naprawdę zmodyfikowane układy Amigi 1200 i przy odrobinie wysiłku (zakupie odpowiednich przejściówek) można było używać jej jako pełnoprawny komputer.

Niestety mimo bardzo nowatorskiej konstrukcji nie osiągnęła zbyt dużego sukcesu. Większość gier jakie się na niej pojawiła, było przeróbkami lub portami z A500 i A1200. Mała liczba produkcji dedykowanych specjalnie na ten model i upadek Commodore zakończyły dość szybko jej żywot. Mimo to można ją spotkać tu i ówdzie, a możliwość wgrywania gier z CD-ROMu jest bardzo jej bardzo cenioną zaletą.

Nintendo NES i SNES

Podczas gdy w jednym zakątku świata ludzie zastanawiali się, czy lepsze jest Commodore, czy Atarii, w Japoni znali już odpowiedź – najlepsze jest Nintendo.

Firma, po wydaniu obowiązkowego klonu PONGa (Color TV Game – 1977) w kolorze (!), zaprezentowała konsole , która stała się swoistą ikoną retrogamingu. W roku 1983 pojawił się Nintendo Entertainment System czyli popularny NES. W samej Japonii i krajach ościennych znany był jako Family Computer czyli Famicom. Modele różniły się od siebie wyglądem i portem kartridży.

Ośmiobitowy sprzęt na stałe zagościł w wielu domach – choć głównie w Azji i Ameryce. U nas zagościł jeden z wielu jego licznych klonów – PEGASUS. W obecnej chwili za dosłownie dyszkę można zakupić jedną z wielu chińskich podróbek – niestety marnej jakości.

To właśnie ta konsola rozsławiła takie gry jak Super Mario Bros., The Legend of Zelda, Final Fantasym czy słynne strzelania do kaczek (dzięki dodatkowemu kontrolerowi – pistoletowi).

16-bitowym następcą NESa został wydany w roku 1990-93 Super NES, czyli SNES, zwany także Super Famiconem, czyli SFC. Konsola stała się godnym następcą swojej poprzedniczki oferując lepszą grafikę, dźwięk, bogatsze gry. Tak samo również jak poprzedniczka występowała niestety w wielu różnych odmianach o niekompatybilnych kartridżach.

Bardzo długa obecność na rynku spowodowała, że braki w sprzęcie zaczęto nadrabiać w dość specyficzny sposób, uwieszając w samych kartridżach – czyli de facto grach – dodatkowe układy wzmacniające samą konsolę, np. umożliwiające wyświetlanie efektów wektorowego 3d, czy wykonywanie dodatkowych operacji.

Nintendo 64

Prawdziwym krokiem w przód dla firmy Nintendo było wydanie w 1996 roku konsoli kolejnej generacji – Nintendo 64. Ta świetna konstrukcja znana jest z przede wszystkim swoich kontrolerów, które przez wielu uznawane są za niedościgniony wzór i matkę wszystkich późniejszych gamepadów.

Konsola ta choć 64-bitowa i posiadająca dobrą grafikę trójwymiarową, o możliwościach teoretycznie większych niż konkurencja (PSX i Sega Saturn) odziedziczyła po swoim wiekowym poprzedniku SNESie katridże. Oczywiście nowsze, ale nadal dające możliwość przechowywania niewielkiej ilości danych. Wraz z nimi pojawił się także limit wielkości dla pojedynczej tekstury, co spowodowało, że wyglądały one niestety… wręcz obrzydliwie.

Konsola ta nadrabiała swoje braki sprzętowe bardzo wysoką grywalnością – bo czy można porównać coś z rozgrywką w MariKart dla czterech graczy na raz?

Sega Master System (SMS)

Wydana w roku 1985 8-bitowa konsola firmy Sega była konkurentem NESa. Mimo, iż bardziej zaawansowana technicznie nie osiągnęła tak wielkiej popularności. Wyjątkiem były kraje (w tym Europejskie), do których Nintendo nie zdecydowało się sprzedawać swojej konsoli.

Sega Mega Drive

Następczynią SMS była wydana w roku 1988 Sega Mega Drive, zwana w Ameryce, z powodów patentowych, Segą Genesis. Ten 16-bitowy sprzęt cieszył się dość sporą popularnością. Na jej fali powstało między innymi rozszerzenie Sega MegaCD (z napędem CD) oraz 32X (zamieniająca ją w konsolę 32-bit).

Sega znana jest chyba najbardziej z przygód jeża Sonic’a.

ZX Spectrum

Spectrum to jeden z pierwszych małych komputerów domowych. Został wydany w roku 1982 przez firmę Sicnlair. Jego konstrukcja oparta jest o 8-bitowy procesor Z80 taktowany zegarem 3,54MHz. Komputer wydany został w wielu wersjach różniących się ilością pamięci – od 16KB, poprzez 32KB, 48KB aż po 128KB.

Popularność tego komputera spowodowała, iż pojawiło się wiele jego klonów. Najpopularniejszymi były Timex’y. W Polsce we Wrocławiu firma Elwro produkowała przez krótki czas własną wersję tego sprzętu pod nazwą Elwro 800 Junior (w obudowie organków Elwirka).

I tak dalej…

Czy to wszystkie sprzęty?

Ależ oczywiście, że nie. Tak naprawdę istnieje ogromna liczba komputerów i konsoli video z lat 70-90 ubiegłego stulecia. Warto wspomnieć o maszynach takich, jak Amstrad CPC, BBC Master, C-16, SEGA Saturn, Sega Dreamcast, Atari Jaguar, Nintendo GameBoy, Sony PSX i całej, całej masie mniej lub bardziej egzotycznych produktów. To właśnie ich mnogość powoduje, że zbieranie starego sprzętu jest takie ciekawe.

Nie możemy też zapomnieć o nowszych konsolach, które powoli przechodzą do lamusa i zapewne niedługo zyskają miano retrosprzętu.